Krakau --> Warschau --> Vilnius --> St. Petersburg

Krakau Warschau Vilnius St. Petersburg

Het is inmiddels geloof ik alweer een week geleden sinds de laatste update, dus tijd voor weer een kort (stiekem niet zo heel kort) verhaaltje over mijn avonturen.

Ik heb tot nu toe onderweg nog geen positief woord gehoord over Warschau. Niet alleen buitenlanders die er geweest waren vonden het een rotstad, maar ook de Polen die ik sprak zeiden dat je maar beter naar enig ander deel van hun land kon gaan. Zelfs in de Lonely Planet staat dat Warschau niet bepaald mooi is, maar dat het er in ieder geval levendig is. Dat is natuurlijk als een makelaar die schrijft dat een huis perfect geschikt is voor de echte doe-het-zelver, dus ik was van tevoren al not impressed. Daarom plande ik maar 1 nacht in Warschau, waarna ik weer door zou gaan naar Vilnius, een stad waar ik betere verhalen over had gelezen.

Uiteindelijk heb ik hier wel een beetje spijt van. Na een middagje door de stad te hebben rondgelopen moet ik eerlijk zeggen dat, hoewel het inderdaad niet de mooiste stad is, het wel een indrukwekkend karakter heeft. Er is na de oorlog niet veel overgebleven van Warschau, dus de architectuur is een mengelmoes van gebouwen uit de communistische tijd (over het algemeen natuurlijk niet echt een aanbeveling) en spiksplinternieuwe glazen torens. Te midden van dit alles staat het Stalinistische paleis van cultuur en wetenschap, een gigantische bruin ding dat boven alles uit torent en over het algemeen wordt gehaat door de inwoners van Warschau. Ik vind het eerlijk gezegd wel wat hebben, al past het niet echt in zijn omgeving.

Ik kom ongetwijfeld nog een keer terug naar Warschau, want volgens mij valt er daar nog best wel het een en ander te beleven. Bovendien zat ik in een heel leuk hostel dat pas twee weken open was en wat zo te zien grotendeels in elkaar was geklust door de eigenaren. De WC’s hadden zelfgemaakte houten sloten en een soort halve juten zak diende als gordijn. Ook de lattenbodems waren zelf in elkaar getimmerd, wat vooral te zien was aan de gespleten planken. Het personeel was ook nog niet echt ingewerkt: toen ik ze vroeg wat ik het best kon doen in 1 middag Warschau keken ze me aan alsof nog nooit iemand had gevraagd wat er te doen is in de stad. Al met al een leuke plek waar ik graag nog eens terug kom.

Het ticket was helaas al geboekt, dus zat ik een uur of tien in de trein naar Vilnius. Daar aangekomen glibberde ik over de ijzige, betegelde straatjes naar mijn hostel. Pas ’s ochtends zou ik zien hoe mooi Vilnius echt is; ondanks de kou (tegen de -10) heb ik er eindeloos rondgelopen. Het historische centrum is perfect onderhouden, met op elke straathoek weer een schattig kerkje die zo recent is opgeknapt dat het lijkt alsof hij gisteren is neergezet. Ook buiten het historische centrum is Vilnius nog best leuk om doorheen te lopen, en bovenal is het er allemaal erg goedkoop. Dit is de eerste plek waar ik ben geweest waar ik het idee heb dat ik er nog wel eens zou willen wonen, alhoewel het Litouws nou niet de makkelijkste taal is. Ik was drie nachten in Vilnius en hoewel het nou niet een stad is waar ontzettend veel te doen is heb ik me toch prima vermaakt. Er zaten een hoop gezellige mensen in het hostel om mee te kletsen, ik ben nog een avondje naar de bios geweest en zo gaat de tijd razendsnel voorbij.

Snel was het dus alweer tijd om door te reizen naar St. Petersburg. Ik heb besloten Riga en Talinn niet te bezoeken omdat ik op tijd in Kazachstan en China wil zijn (op 16 maart verloopt mijn Chinese visum) dus ik nam de nachttrein waarin ik vast erg lekker en lang had geslapen als de Russische grens niet midden in de nacht gepasseerd moest worden. Al met al heb ik toch nog wel aardig wat uurtjes geslapen dus ging ik vol goede moed ’s ochtends de stad in. Dat was vooral koud.

St. Petersburg is (vooral naar Russische maatstaven) een mooie stad, met een paar prachtige hoogtepunten zoals het Hermitage en de Church of the Saviour of the Blood, een geweldig mooie kerk. Hij wordt nu niet meer gebruikt als kerk, maar als mozaiek-museum, omdat hij aan de binnenkant geheel is bedekt in mozaieken van Bijbelse verhalen. Ik ben er nog niet naar binnen geweest, maar zal dat een dezer dagen waarschijnlijk nog wel doen.

Op mijn eerste dag was ik eigenlijk nog niet van plan om naar het Hermitage te gaan, maar het was nogal koud en het Hermitage is gratis voor studenten (of mensen die hun verlopen studentenpas laten zien) dus ik liet me verleiden door de warmte en begon maar eens op de begane grond. Eigenlijk is het de moeite van het bezoeken al waard (zeker als het gratis is) om de binnenkant van het gebouw te zien. Kamer na kamer is prachtig gedecoreerd en sommigen zijn zelfs geheel bedekt in wandschilderingen of gevuld met fantastische kroonluchters en vazen. De kunst mag er natuurlijk ook wezen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet verder ben gekomen dan de afdeling Egypte, oudheid, en een stuk van de Italiaanse kunst. Dat is waarschijnlijk nog niet eens een derde van wat er te zien is, dus morgen ga ik weer terug om onder andere de Nederlandse meesters te bestuderen.

Ondanks een aantal hoogtepunten is St. Petersburg toch niet echt mijn stad. Ik raakte vandaag nogal verdwaald en kwam tot de conclusie dat ondanks de mooie architectuur, die ergens wel aan Budapest doet denken, de stad toch te vies en te druk is om echt een positieve indruk achter te laten. St. Petersburg is en blijft een Russische stad en die zijn over het algemeen toch niet echt aantrekkelijk. Ik vind het moeilijk uit te leggen waarom; er is te veel verkeer, maar dat was er in Budapest ook. Er is te weinig groen, maar Budapest had ook delen waar geen boom of plant te bekennen was. Toch zou ik niet snel terug komen naar St. Petersburg, maar wel naar Budapest. Misschien is het wel gewoon de kou die me tegen staat.

Het hostel hier is in ieder geval wel gezellig, al had ik mijn Russische kamergenoot gisteren wel kunnen vermoorden. Toen ik om een uur of 12 naar bed ging was er nog niks aan de hand en zat een Russische jongen rustig achter zijn laptop. Een uur later kwam er nog een jongen binnen die in de slaapkamer een of andere actiefilm ging kijken met het volume op hoog. Dit vond ik persoonlijk niet echt normaal gedrag om 1 uur ’s nachts als er iemand probeert te slapen, dus vroeg ik of hij even in de woonkamer zou willen zitten. Hij was het Engels echter niet echt machtig dus ik had het idee dat hij mijn verhaal over “this room is for sleeping, that room is for talking” niet echt had begrepen. Daarom liep ik naar de receptie en vroeg ik of het aardige meisje van het hostel even in het Russisch kon uitleggen dat ik wilde slapen. Deze verklikkerij werd mij niet in dank afgenomen en de onvriendelijke Rus wist dit in het Engels te omschrijven door herhaaldelijk “Good boy” tegen me te zeggen. Vervolgens ging de film gewoon weer aan met het geluid nauwelijks zachter. Pas toen rond half twee nog een aantal mensen gingen slapen waren de slaapzoekenden in de meerderheid en werd de film toch maar uitgezet.

Wat zo iemand bezielt om juist in de slaapkamer lawaai te gaan zitten maken zal ik denk ik nooit begrijpen. Eerder in mijn reis is het ook al wel voorgekomen dat er lawaai werd gemaakt, maar dit had er meestal mee te maken dat de luidruchtige mensen dronken waren. Zo was er in Budapest het meisje dat dronken was en elke meter iets liet vallen, waarop ze dan “merde!” riep. In Krakow was er het stel dat in het bed naast mij dacht de liefde te bedrijven terwijl ik in dezelfde kamer lag. Bij dit dronken stel hielp tussenkomst van de receptioniste wel, al had de jongen de broek al op de enkels.

Diezelfde nacht kwam er een stel Engelsen terug van het uitgaan die vervolgens luidruchtig begonnen te lachen en schreeuwen omdat er een vreemde jongen in het bed van een van de meisjes lag. Eerst werd met veel geluid vastgesteld wie de jongen in kwestie was, vervolgens of dat die knappe jongen was of die ene uit Schotland, en vervolgens of hij wakker moest worden gemaakt of dat het meisje maar beter een ander bed uit kon kiezen. Toen ze doorhadden dat ik wakker werd van hun geluid, werd – wederom bepaald niet stilletjes – uitgebreid de excuses aangeboden aan mij, en ging het gesprek vervolgens vrolijk verder over hoeveel er gedronken was en wat een ontzettende honger ze wel niet hadden. Toch kon ik het deze mensen niet echt kwalijk nemen omdat zij ten minste een excuus hadden. Ik kan me eerlijk gezegd wel voorstellen dat ik zelf ook niet de stilste zou zijn als ik een glaasje teveel op had. Maar de Rus van gisteren was tot nu toe toch wel het toppunt; hij was de enige die het simpelweg vertikte om stil te zijn, zelfs toen het netjes werd gevraagd en ondanks het feit dat de woonkamer vijf stappen verderop was. De Rus is nu overigens vertrokken dus het vooruitzicht voor vannacht is een ongestoorde nachtrust.

Vandaag heb ik treintickets gekocht voor de volgende twee stappen van mijn reis. Ik neem woensdag de nachttrein naar Moskou, waar ik 1 nacht blijf. Vervolgens vertrek ik vrijdag richting Astana, een treinreis van 60 uur. Ik heb er erg veel zin in om in Kazachtstan aan te komen; toch wel het eerste ‘exotische’ land van mijn reis, al is de temperatuur (-20) er daar niet echt naar. Omdat er maar 1 hostel is in Kazachtstan, en die in een onbenullig stadje is, ga ik in Astana couchsurfen bij een Duits meisje. Mijn volgende update verschijnt waarschijnlijk daarvandaan.