Jiayugan --> Xiamen!

Zoals jullie allicht hebben gemerkt is het inmiddels weer vreselijk lang geleden dat ik iets heb geschreven op deze blog en ik ga dan ook niet eens proberen om alles te vertellen wat er is gebeurd. Hier een paar geselecteerde hoogtepunten.

Ik was nog nooit in Xi’an geweest en dit tweede bezoekje aan China was dus een mooie gelegenheid om hiernaartoe te gaan ; Xi’an is na Beijing en Shanghai over het algemeen de derde stop van de Westerse toerist. Xi’an staat bekend om zijn rijke geschiedenis en niet te vergeten om het terracottaleger. Voor mij was Xi’an vooral ook een plezierige plek om te zijn omdat het er warm was. Na lang in de vorst te hebben gezeten werd het hier opeens 25 graden. Ook kwam ik in het hostel een erg leuk stel uit Engeland tegen waar ik veel mee heb gedaan. Zo zijn we samen naar het terracottaleger geweest. Wat mij betreft is het niet een van de geweldigste dingen om te doen in China, maar het was wel indrukwekkend, een hele grote berg scherven in een hele grote hal. In Xi’an heb ik ook weer eens ouderwets op een fiets gezeten. De hele stadsmuur van Xi’an staat nog en is recentelijk hersteld, dus je kan nu in ongeveer 80 minuten een rondje Xi’an fietsen over de muur. Dat was uiteraard een erg plezierige activiteit in de zon totdat mijn ketting in twee doormidden brak. Ik denk dat het wel vaker voorkomt, want ik kreeg zonder enige moeite, zonder enige verbazing zelfs, een nieuwe fiets om mijn tocht voort te zetten.

Na Xi’an ging ik naar Wuhan. Van wat ik op internet las leek dat me wel een leuke stad en het lag ook nog mooi op mijn route richting het zuidoosten. Ik weet niet waarom mensen hier ooit naar toe gaan, want Wuhan is wat mij betreft de lelijkste, meest vervuilde stad in China – en dat zegt wat. Een dag in deze betonnen vallei aan de Yangtze was voor mij dus wel genoeg en de volgende dag zat ik alweer in de trein naar Shanghai. Nou ja, ‘zat’ is een groot woord want ik had een ticket zonder zitplaats, dus ik stond in de gang of zat af en toe in de gang op de grond. Niet erg comfortabel, maar aangezien de trein 250 km/u ging waren we na 6 uur toch alweer in Shanghai.

Het was nooit echt mijn plan om naar Shanghai te gaan tijdens deze reis, maar na de mislukking die Wuhan heet leek het me wel wat om ergens te zijn waarvan ik zeker wist dat het er leuk is en belangrijker nog, dat er iets te doen is. Omdat ik al eerder in Shanghai was geweest hoefde ik ook alle standaard attracties niet meer af te lopen en dus kwam ik toe aan wat leuke activiteiten die anders nooit in me opgekomen zouden zijn. Hoogtepunt waren de botanische tuinen in de buurt van het station in het zuiden. Het is lente en mooi weer, en van alles stond in bloei. Ik zal niet eens proberen botanische termen te gebruiken maar er waren een hoop bloemetjes en zelfs een hoop tulpen en narcissen. Zoals een Nederlands stel zei dat ik tegenkwam : ‘net de keukenhof.’ Maar dan wel wat uitgebreider, met onder andere een gigantische kas met tropische planten en een uitgebreide bonsaituin.

Ik had op 7 april afgesproken met Wesley in Nanjing. Bovendien zouden er dan nog 3 andere UC’ers daar verschijnen. Dat wilde ik natuurlijk niet missen en het was superleuk om Wesley te zien zitten toen ik het hostel binnen kwam. Hij was de laatste bekende persoon die ik zag toen ik Nederland had verlaten en hem kwam opzoeken in Munchen, en nu was hij weer de eerste. We hebben samen heel wat afgewandeld en gemetro’d in Nanjing en zijn bij zulke fantastische attracties als de Ming ruins (een paar stenen) en het Nanjing museum geweest. Bij deze laatste zagen we een bord met de volgende tekst :

Jade seal imprint material has its rare quality, the gold and silver products have their special shining luster, Buddhist statues give people a sense of solemn and holy feeling, and there are the various plastic arts of uncanny and superlative workmanship. All these make the ancient Chinese rarity shining through ages and give people unforgettable aesthetic entertainment and enlightenment.

Ik zou het museum zelf niet omschrijven als unforgettable aesthetic entertainment, maar de teksten waren in ieder geval enthusiast. In meerdere andere musea in China heb ik op dit soort borden ondertussen vernomen dat ze bedoeld zijn voor mijn ‘patriotic education’ dus daar komt het ook goed mee.

Ik was in totaal drie dagen in Nanjing met Wesley en de andere UC’ers en het was erg gezellig in ons hostel, dat werd omschreven met termen als ‘beetje basic’ en ‘spartaans.’ De bedden-slash-planken waren in ieder geval goed om de ruggen weer eens lekker recht te krijgen. Nadat alle anderen vertrokken waren bleef ik nog een paar dagen in Nanjing om te wachten op de verlenging van mijn visum, wat uiteraard lekker lang duurde. Ik had dus ruim de tijd om eens lekker in de zon te zitten en rond te wandelen over de mooie heuvels vlak bij het centrum van Nanjing, een erg plezierige stad die qua leefbaarheid dicht in de buurt van Xiamen komt. Er schijnen ook 11 universiteiten gevestigd te zijn, dus er zijn genoeg studenten en zelfs hier en daar een buitenlandse bar.

Na Nanjing wilde ik naar Xiamen gaan, maar dat bleek lastig te zijn om direct te doen, dus nam ik een trein naar Hangzhou waar ik een nachtje wilde verblijven. Dat bleek lastiger te zijn dan gedacht. De vorige keer dat ik in Hangzhou was, in 2009, zat ik in een hostel dat nog steeds met stip op nummer 1 staat qua service en vriendelijkheid en algeheel comfort. Ik was er destijds minstens 5 nachten en had er zo nog langer kunnen blijven als ik toen niet ook naar Xiamen was vertrokken. Vol vertrouwen vertrok ik dus naar dit hostel en werd begroet door een groot hek. Ik dacht dat het hostel aan het verbouwen zou zijn, maar dat bleek anders te liggen. Er was enige verwarring toen ik binnenkwam en het duurde even voordat werd besloten dat ik een nachtje kon blijven. Gratis. Ik vroeg hoe dat kon. De receptionist wees naar een bordje.

Dear all,
Since certain department of the government want to expropriate the place of our hostel forcefully without our agreement they have been doing it so rigidly. We all feel so ashamed and really feel sorry about that. If you are dissatisfied with it. You can call to complaint. 12345.

‘Dus dat is de regering buiten ?’ vroeg ik. ‘Yes.’ ‘Wat willen ze dan doen met het hostel ?’ ‘Ze willen deze plek zelf gebruiken.’ Dat is dus de Chinese manier om dit soort problemen af te handelen ; als overheid huur je een paar bouwvakkers in die vrolijk een hek voor de ingang zetten en alvast beginnen met de voorbereidingen voor de sloop. Het hostel werd eigenlijk ouderwets belegerd. De hoofdingang was al geblokkeerd, en toen ik terug kwam nadat ik een treinticket had gekocht lag er een grote stapel ijzeren balken voor de zij-ingang, waar ik overheen moest klimmen voordat ik naar binnen kon. Ik bracht de nacht door in een kamertje met al het personeel. Ik was de enige gast en misschien ook wel de laatste. Toen ik de volgende ochtend weg ging waren de ijzeren balken gebruikt om een steiger tegen het gebouw te zetten. Welcome to China. Ik voelde me echt vreselijk voor al het lieve personeel in dit ontzettend leuke hostel, en hoop erg dat het voort kan blijven bestaan, al geef ik ze weinig kans tegen de kracht van de overheid.

Vanuit Hangzhou was het weer 6 uur met de trein naar Xiamen en weer had ik geen stoel dus dat was weer lekker op de grond zitten. In Xiamen was het uiteraard een feest van herkennning, een grote uitbarsting van nostalgie, maar helaas is er ook veel gesneuveld. Mijn favoriete cafe en favoriete restaurant zijn allebei opgedoekt. De boekwinkel waar ik zo graag naartoe wilde werd verbouwd. In Hangzhou en Xiamen kreeg ik ineens in twee dagen het gevoel dat alles waar ik herinneringen aan had in China tegelijk met de grond gelijk werd gemaakt.

Ook op andere plekken is er snel ‘vooruitgang’ geboekt. Er zijn een paar spiksplinternieuwe torens uit de grond gestampt en Xiamen is nu de trotse eigenaar van ‘s werelds grootste Starbucks. Zoals een vriend van mijn couchsurfer het zei : ‘Four floors of exactly identical coffee.’ Ik couchsurf bij een meisje dat in Xiamen studeert en woont in het gebouw naast het gebouw waar ik in woonde, op hetzelfde complex. Vanochtend liepen we naar buiten en werd ik begroet door mijn oude doorman, die me nog herkende. Alleen dat al was de reis hiernaartoe waard.