Vietnam!

Dag allemaal,

Eindelijk weer eens tijd om wat te typen en weer vreselijk veel te vertellen, dus ik zal snel beginnen.

Na 'mijn' oude Xiamen weer eens te hebben verkend, vertrok ik met de trein naar Nanning, een vrij nietszeggende stad in het zuiden van China waar iedereen om 1 reden naartoe gaat: je kunt er visa voor Vietnam krijgen. Ik was er dus ook maar zeer kort (2 nachtjes) maar in die tijd liep ik wel toevallig net die ene koffietent binnen die werd gerund door een Chinese man die een groot deel van zijn leven in Manchester had gewoond. Zo zat ik dus in Nanning te praten met een Chinees met een zwaar noord-Engels accent. Erg vreemd maar hij was erg aardig en had van alles te vertellen, vooral over zijn vrouw die in de Chinese filmindustrie zat en films maakte voor de staatstelevisie: "they're all the same! In every film the communists do something great and kill a lot of people. I don't get it." Juist ja.

Vanuit Nanning vertrok mijn bus naar Hanoi. Meteen over de grens was er al een wereld van verschil: in China is alles gestroomlijnd, efficient. In Vietnam was er 1 loket voor zowel binnenkomende als uitgaande paspoortcontroles. Dat was dus gewoon ouderwets duwen en zorgen dat jouw paspoort als eerst wordt behandeld.

Noord-Vietnam is prachtig; helaas kon ik er niet meer tijd doorbrengen. In plaats daarvan reed de bus snel door alle machtige bergen van kalksteen en arriveerde ik midden in de drukte van Hanoi. Mijn hostel bevond zich midden in de old town, tussen de kleine straatjes met gekke winkeltjes en grote hoeveelheden brommers, maar helaas ook te midden van toeristen. Na me lang in minder bekende oorden te hebben begeven kwam ik hier ineens om de haverklap blanke toeristen van gemiddelde leeftijd tegen die zich lui door een Vietnamees voort lieten fietsen. Dat was in ieder geval geen gezicht en zeker even wennen, maar in het hostel was het in ieder geval gezellig.

Erg prettig aan Vietnam is dat hier, in tegenstelling tot in China, het cafe (dankzij de Fransen) een begrip is. Dat betekent dat er volop mogelijkheid is om rustig op een terrasje te zitten met een bak zoete koffie (dankzij de gecondenseerde melk) of een fruitsapje. Ook is er de zogenaamde 'bia hoi' - 'vers' bier dat kort na de plaatselijke productie (hoogst waarschijnlijk in iemands badkuip) in een vat wordt gestopt om zo snel mogelijk te worden geconsumeerd voor ongeveer 20 cent per glas. Ook dat was uiteraard erg gezellig.

Verder bezocht ik in Hanoi de Hoa La (?) gevangenis. Dit was vroeger een Franse gevangenis en de Vietnamezen hebben dan ook uitgebreid de tijd genomen om in dit museum goed te laten zien hoe vreselijk de Fransen wel niet waren tegenover de Vietnamezen. De Vietnamezen zelf, daarentegen, waren uiteraard hartstikke vriendelijk tegen de Amerikaanse gevangenen (oa John McCain) en dat wordt dan ook uitgebreid getoond met foto's van blije gevangenen dit basketballen of post ontvangen van thuis. Net een vakantie eigenlijk. Dit museum claimt ook het uniform van John McCain te hebben dat hij droeg toen zijn vliegtuig neerstortte. Onwaarschijnlijk goed bewaard gebleven, aangezien het schijnbaar uit een brandend vliegtuig is gered...

Vanuit Hanoi vertrok mijn trein naar Ninh Binh, een provinciaal stadje 2 uur ten zuiden van Hanoi. In Ninh Binh zelf is niets te doen, maar in de buurt zijn er nog een aantal bergen van kalksteen met daartussen prachtige rivieren en meren. Voor minder dan 3 euro werd ik hier ongeveer 3 uur doorheen geroeid, door het prachtige landschap en regelmatig door grotten onder de bergen. Een prachtige, rustgevende ervaring die enigszins werd verstoord door de Vietnamezen in mijn bootje die in elke grot even de echo wilden testen.

Ook in de buurt van Ninh Binh is het dorpje Phat Diem. Hier hadden ze geloof ik al in geen tijden een Europeaan gezien, dus overal werd er aardig gestaard en 'hello!' geroepen. Mijn voornaamste reden om hier naartoe te komen was de kathedraal van Phat Diem, een onwaarschijnlijk mooi gebouw in een haast onbeschrijfbare stijl. Van voren gezien lijkt de kerk meer op een tempel; de klokkentoren is voorzien van verschillende krullende daken zoals gewoon zijn op Buddhistische tempels. Maar de kathedraal heeft ook Westerse, haast Gotische elementen, met scherpe hoeken en statige hoge deuren. Van binnen is de kerk dan weer grotendeels van hout. Het geheel steunt op houten pilaren van een meter dik. Het altaar is sprankelend goud afgewisseld met rode verf. Ik kan jullie zeer aanraden eens te Googlen (ik zal mijn eigen foto's binnenkort op Facebook zetten) en als je ooit in Vietnam bent is dit wat mij betreft misschien wel de meest ondergewaardeerde sight in Vietnam. Ik heb wel anderhalf uur in de tuin voor de kerk gezeten en had wel kunnen blijven kijken.

Vanuit Ninh Binh vertrok ik naar Hue, een kleine stad die tot de overname van de communisten na WOII de hoofdstad van Vietnam was. De voornaamste trekpleister is dan ook de citadel, een soort kleine, Vietnamese uitvoering van de Verboden Stad in Beijing, maar dan voornamelijk in puin. Er wordt wel gewerkt aan het herstel van de gebouwen, maar een groot deel is nog zoals de Amerikanen het hebben achtergelaten: gebombardeerd dus. Toch was het mooi om hier rond te lopen, al hield ik me vooral bezig met het zoeken van schaduw. Het was hier 35 graden, een heel verschil met de -20 twee maanden terug in Kazachstan.

Na een paar dagen door het rustige Hue te hebben gelopen en door de omgeving te hebben gefietst, vertrok ik met de bus naar Saigon (Ho Chi Minh City). Ik had graag met de trein willen gaan (20 uur), maar die was helaas vol dus ik moest met de bus. Ik had beter nog een dag kunnen wachten, want ik heb uiteindelijk 31 uur (!) in de bus gezeten. Ik was dan ook redelijk afgemat toen ik in Saigon aankwam, en was niet echt voorbereid op wat me te wachten stond. Het was zaterdagavond en, belangrijker, bevrijdingsdag (van de Amerikanen). Schijnbaar is het in Saigon gepast om een nationale feestdag op 1 van 2 manieren te vieren:

1) Je zet je hele familie (max. ongeveer 2 volwassenen en 4 kleine kinderen) op een scooter en gaat rondjes rijden door het centrum.
2) Je parkeert je scooter op de stoep, gaat er op zitten, en kijkt naar de andere mensen die langs rijden.

Ik was in mijn moeheid niet helemaal voorbereid op deze onbeschrijflijke drukte, dus ik stak een aantal keer voorzichtig de straat over alvorens vroeg in slaap te vallen.

Saigon is niet echt een mooie stad, maar er gebeurt van alles en het is leuk om er doorheen te lopen. Mijn hoogtepunt was het War Remnants Museum, dat ooit het Museum of American War Crimes heette. De naam is voor de politieke correctheid veranderd, maar de oude naam geeft de toon van het museum beter weer. De exposities bestonden voornamelijk uit foto's van brutale bombardementen en slachtpartijen. Het was uiteraard geheel eenzijdig, maar gaf wel goed weer hoe verschrikkelijk oorlog is. Meest indrukwekkend was nog wel het deel over de effecten van Agent Orange, het ontbladermiddel dat de Amerikanen gebruikten. Ik was er geheel niet van op de hoogte dat er tot op de dag van vandaag nog mensen worden geboren zonder ledematen of met andere vreselijke aangeboren ziektes, omdat het DNA van hun ouders is aangetast door de dioxine in de Agent Orange. Omdat het in de genen zit, kan dit nog vele generaties doorgaan. De foto's van slachtoffers van deze aandoeningen spraken boekdelen.

Mijn laatste bezigheid in Vietnam is het verkennen van de Mekong delta. Dit grote gebied is het meest watterrijke in een echt waterland, en veel van het leven speelt zich hier af op het water. Gisteren heb ik per scooter een stuk van de regio verkend, en ben ik erg verdwaald op kleine, soms zeer slecht onderhouden of totaal onverharde wegen langs prachtige rivieren. Door de plaatstelijke dorpelingen werd ik aangekeken alsof ik in een kanariegeel vogelpak gehuld was, en het was al helemaal lachen geblazen als ik was verdwaald en voor de tweede keer, dit maal in de andere richting, langs kwam. Niettemin heb ik wel een geweldig mooi gebied verkend, door dik gebladerte langs rivieren met traditionele houten bootjes. Ondanks het feit dat ik compleet doorweekt werd door een korte regenbui was het meer dan geslaagd.

Ik bezoek elke dag een nieuw dorpje, en vandaag nam ik vanuit Can Tho de snelle boot naar Ca Mau. De 4 uur lange reis (even lang als de bus) was wederom wonderschoon. De dorpen hier leven zo ongeveer op het water; elk huis heeft wel een bootje liggen, de meeste aangedreven door een onbedekte motor aan een lange stok met aan het andere eind de schroef. De huizen, gemaakt van hout met daken van gedroogde palmbladeren, staan deels op het land, en door middel van stelten deels op het water. Een prachtig gezicht.

Ik ben nog een paar dagen in Vietnam en dan duik ik een paar dagen Cambodja in (alleen Phnom Penh), voordat ik door reis naar Bangkok waar 13 augustus Anne aankomt! Samen gaan we dan nog naar Thailand, Birma en Maleisie. Op 25 juli vliegen we terug naar Amsterdam. De volgende update komt hopelijk ergens uit Thailand. Groetjes!